Φραντς

ήχος

Ο λαιμός του ήταν άκαμπτος· το καταλάβαινες με την πρώτη ματιά·αδυνατούσε να στραφεί αριστερά-δεξιά. Και οι ώμοι του σφιγμένοι κι ελαφρά ανασηκωμένοι ολοκλήρωναν την εντύπωση ενός κορμιού κλειδωμένου. Τα μάτια του όμως έσφυζαν από ζωή. Πετάριζαν στις κόχες τους σαν παγιδευμένα πουλιά σε στενό κλουβί·παρατηρούσαν, έψαχναν, αναζητούσαν, με διεισδυτικότητα και ευγένεια. Όταν συναντούσαν μάτια άγνωστα, σαν τα δικά σου, είχαν μια διαύγεια αφοπλιστική και μια καθαρότητα που συναντάς μόνο στα μάτια των πολύ μικρών παιδιών·δεν είχες άλλη επιλογή από το να τραβήξεις πρώτος το βλέμμα.
Μπροστά του βρισκόταν ένα γεμάτο φλυτζάνι καφέ που άχνιζε ακόμα. Αυτός έκανε μια αργή κίνηση προς την παλιά δερμάτινη σάκα που βρισκόταν ακουμπισμένη πάνω στη διπλανή καρέκλα, παρέα με ένα άτσαλα αφημένο μακρύ μαύρο παλτό. Έγειρε ολόκληρος στη μία πλευρά του δίνοντας έτσι μια ύστατη ελπίδα στο χέρι- που αδυνατούσε να τεντωθεί αποτελεσματικά από μόνο του- να φτάσει να χωθεί στις θήκες της σάκας. Έμεινε εκεί λίγες στιγμές, ψαχουλεύοντας στα σκοτάδια των σχισμών οικεία μικροαντικείμενα, μέχρι που βρήκε αυτό που έψαχνε. Τα μακριά λεπτά του δάχτυλα έκαναν πάλι την εμφάνισή τους αργά, σχεδόν θριαμβικά, σφίγγοντας ένα μικρό τετράδιο με-κι εδώ βρισκόταν η έκπληξη-πολύχρωμο εξώφυλλο.
Ήταν από αυτά τα ναΐφ εξώφυλλα σε χρώματα χλωμά, με σειρές από γιρλάντες να στριφογυρίζουν και να μπλέκονται μεταξύ τους σε άλυτους δεσμούς.
Το τετράδιο άνοιξε υπάκουα στη σελίδα που ήδη έκρυβε μέσα της ένα υπόλειμμα μολυβιού, από αυτά χωρίς τη γόμα. Θα περίμενες να έχει σημάδια από δαγκωνιές στην άκρη του, αλλά αυτό ήταν άθικτο·δείγμα πως ο αφέντης του δεν είχε διστάσει ούτε στιγμή μπροστά σε λευκή σελίδα.

Κι έτσι κι έγινε.

Με το που βρέθηκε το μαγικό μολύβι παγιδευμένο ανάμεσα σε αντίχειρα, δείκτη και παράμεσο, αιωρήθηκε για δευτερόλεπτα, πήρε την απόφαση κι άρχισε να χορεύει.

Κι ήτανε χορός φρενήρης· ήτανε φωτιά, πύρωνε η φαντασία, ελεύθερη κι ατίθαση, έκαιγε τα πάντα γύρω και σκορπούσε στάχτες· χάθηκε το μικρό Kαφέ, σίγησε η βουή του κόσμου, έγινε άνεμος στα φύλλα, νερό που μουρμουρίζει, γρύλλοι της νύχτας, βροχή στο χώμα, θρόισμα από μουσελίνα, δοξάρι σε ισοκράτημα.
Και δεν υπήρχε πια φυλακισμένο σώμα· ανοιγόκλεινε το στήθος με λαχτάρα, ρουφώντας άπληστα αέρα στην αρχή της σκέψης και ξαναβουτούσε όλο στο χαρτί με τις μελαχροινές του τούφες να γλυστράνε στο αρυτίδωτο μέτωπο.

Και πέρασε η ώρα και πέρασαν οι ώρες και στο Καφέ ο κόσμος έφευγε κι ερχότανε αμέριμνος, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται την μεγάλη έκρηξη, τη στιγμή τη μοναδική που όλα ξεχύθηκαν μεμιάς και κύλησαν και σάλεψαν και γίναν από λάβα άστρα σιωπηλά.

Μόνο αυτός έμενε εκεί στην ίδια καρέκλα με έναν κάποτε αχνιστό καφέ κι ένα μολύβι που είχε πια εξαφανιστεί στις άκρες των δαχτύλων.
Αυτός.
Κι εγώ. Να τον παρακολουθώ.
Νικημένος.

Και ξαφνικά βλέπω το Φως να σβήνει· την Πόρτα να κλειδώνει, τα Παράθυρα να μανταλώνονται·το μολυβάκι ρίχνεται στο τετράδιο, το τετράδιο κλείνει απότομα και πειθήνια επιστρέφει στη παλιά τη σάκα.
Το παλτό βρέθηκε στην πλάτη του και τα μανίκια πέρασαν το ένα μετά το άλλο διστακτικά. Το χέρι που μέχρι εκείνη τη στιγμή έγραφε, τώρα άφηνε λίγα κέρματα πλαί στον καφέ. Το λουρί της σάκας πέρασε διαγώνια στον ώμο και τέλος, το μπαστούνι. Το ξύλινο μπαστούνι·που ακουμπούσε στο πλάι της καρέκλας του-πώς δεν το είχα δει μέχρι τότε; Στηρίχτηκε με δύναμη πάνω του και σηκώθηκε. Ένας μικρός θόρυβος·τα πόδια  χρειάστηκαν λίγες στιγμές να υπακούσουν.

Ήθελα να φωνάξω, ήθελα να του φωνάξω «όχι, μείνετε, πού πάτε;»
Αλλά ίχνος φωνής δεν βγήκε·
σ’αυτόν τον Κόσμο. Γιατί είμαι σίγουρος πως σε κάποιον άλλον Κόσμο η φωνή μου ήχησε τόσο δυνατά που έφτασε μέχρι σ’αυτόν·
γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πως λίγο πριν σπρώξει αδύναμα την πόρτα, σταμάτησε.
Στράφηκε, αργά με δυσκολία, και με κοίταξε. Με εκείνα τα μάτια από πράο κάρβουνο.
Το στόμα του ασάλευτο , η έκφραση το ίδιο. Μόνο μια ελαφριά κίνηση του κεφαλιού προς τα κάτω,  σαν αδιόρατος χαιρετισμός, ένα φευγαλέο «ευχαριστώ».
Άγγιξε ξανά την τζαμόπορτα και χάθηκε στην ανοιξιάτικη παγωνιά·

χωρίς να μάθω καν το όνομά του.