Ινσέπσιο για ένα σκαραβαίο

Ήμουν-λέει-μέσα σ’έναν λευκό σκαραβαίο, στη θέση του οδηγού. Και το φχαριστιόμουνα πολύ-λέει-·και δώστου γκάζι, και δώστου να ξεχύνεται αυτός στη λεωφόρο· κι εγώ να θέλω κι άλλο και το σκαθάρι να ανεβάζει ταχύτητα χωρίς αγκομαχητό, και το πεντάλ στο τέρμα και δεν υπήρχε-λέει- ψυχή άλλη στο δρόμο ή υπήρχε κι εγώ δεν το σκεφτόμουν, η αδρεναλίνη να εκρήγνυται στο αίμα και το κοντέρ να σπάει κι εγώ εκεί, σε μια γλυκιά παραζάλη με τον αέρα να με φυσάει από το ανοιχτό παράθυρο, και ήταν σαν να το έχω πάρει απόφαση πως το σκαθάρι δεν έχει άλλο προορισμό, μόνο βολίδα στην άσφαλτο, χωρίς γυρισμό, και για μια στιγμή τρόμαξα, σκέφτηκα-λέει-«αυτό ήταν; έτσι τελειώνει;» και να ξέρω πως ναι, έτσι τελειώνει, κι αυτό με ησυχάζει κάπως και γέρνω το κεφάλι πίσω ελαφρά μέχρι ν’ακουμπήσω το προσκεφάλι του καθίσματος , να αφεθώ στον ίλιγγο, πάει μόνο του πια κι ο άνεμος λυσσάει, με μαστιγώνει, και ξαφνικά καταλαβαίνω από πού στ’αλήθεια έρχεται το φυσαούρισμα·
από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα δίπλα στο κρεβάτι μου, ξεκινάει τη νύχτα καταιγίδα κι έτσι όπως μισοξυπνώ, απλώνω-λέει- το αριστερό πόδι και κάνω μια έτσι με τα πατουσοδάχτυλα και σύρω την μπαλκονόπορτα να κλείσει, να ησυχάσω, κι αλήθεια είναι ησυχάζω-λέει.

Πετάχτηκα ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια κι η μπαλκονόπορτα ακόμα ανοιχτή· δυο μέτρα μακριά από το κρεβάτι, ποτέ μου δεν την έφτασα.
Με αγωνία για τη συνέχεια,

σηκώθηκα από το κρεβάτι για να κατουρήσω.